Hugo Borgerman kwam snel ter zake nadat hij Annette en zichzelf voorzien had van koffie. Het kantoor van Hugo was ruim, en was vol gestouwd met meubilair, kasten en allerlei ander materiaal zoals een vitrinekast met souvenirs die hij op zijn reizen naar het buitenland had verzameld. Ze zaten aan een kleinere tafel en niet aan de grote vergadertafel of het bureau waar Hugo normaal achter werkte.
“Hector maakt teveel fouten en werkt te langzaam,” zei Hugo op een zakelijke toon, maar wel met een ernstige blik waaruit bleek dat het menens was. “ Hij heeft een boost nodig, en ik begrijp, dat kost geld, maar dat is wel noodzakelijk wil hij zijn werkzaamheden hier kunnen voortzetten.”
Annette keek bedachtzaam en zei na een kort moment: “Het geld om dat te doen heb ik niet zo maar. En geld lenen is ook niet zo makkelijk. Een directe oplossing heb ik niet. Welke mogelijkheden zie jij?”
Hugo leunde achterover in zijn stoel. Hij zei gedecideerd: “Je zou Hector kunnen verkopen, bijvoorbeeld aan ons. Dan heb je wel even wat geld om een tijdje verder te kunnen en naar nieuwe uitdagingen te zoeken. Ik besef dat je in een onprettige situatie terecht komt, maar als we zo doorgaan, wordt het ook niet makkelijk.”

Annette reed bedachtzaam naar huis in een witte Ford Escort. Het was niet druk op de weg. Al met al had het gesprek met Hugo toch bijna twee uur geduurd. Ze stond voor een aantal dilemma’s. Sinds ze vijf jaar geleden Hector voor een goede prijs op de kop had getikt, was haar leven behoorlijk veranderd. Ze hoefde niet meer te werken, dat deed Hector voor haar. Hector was toen der tijd goed geprogrammeerd om het werk uit te voeren. Maar waar Annette weinig rekening mee had gehouden, is dat de wereld snel veranderde en allerlei nieuwe eisen gesteld werden. En Hector was niet zelf leerzaam en moest dus aanvullende programmering hebben. En dat was erg duur. Ze kon Hector verkopen, zoals Hugo gesuggereerd had, dat leverde wel wat geld op, maar kon ze niet zomaar een nieuwe robot voor kopen. Een scenario doemde voor haar op dat ze zelf weer aan de slag moest om geld te verdienen. Daar zat ze niet echt op te wachten. Haar immense vrije tijd die ze nu had dankzij Hector beviel haar wel. Ze kon veel reizen en haar sociale leven was veel rijker geworden. Daar dreigde nu een einde aan te komen. Een toekomst die er vijf jaar geleden zo mooi uitzag, leek langzamerhand een somber scenario te worden.

Ze reed de straat in waar ze woonde, misschien had Charlie een lekkere maaltijd klaar inmiddels. Daar was ze nu wel aan toe. Ook Charlie had nog een hoop te leren, misschien had hij ook een boost nodig, net zoals Hector. Of zou ze ook van Charlie afstand moeten doen?

Zomaar Wat Haiku's
Florence, Meer dan Kunst Alleen
Libanon, een Terugblik op Gouden Jaren
Jordanië, Land van Woestijn en Verwondering
Het Raadsel van de Homogene Groepen
Thor Heyerdahl, De Held van de Kon Tiki
De Oude Grieken en de Werkelijkheid
John Steinbeck: Cannery Row
Ergonomie Niet Belangrijk?

Charlie en Hector en de Wereld van Morgen (Een kort verhaal)
Charlie en Hector en de Wereld van Morgen (Vervolg)
Mijn Eerste Duik in de Middellandse Zee

Wereld Onderwater
Zuid Spaanse Kust
Vuur Spuwen
Dromen in het Maanlicht
Molen aan het water