Charlie en Hector en de Wereld van Morgen (Een kort verhaal)
Zondag, 29 maart 2020
“Charlie,” zei Annette Plouven geïrriteerd, “De eieren zijn weer niet goed gebakken. Te kort in de pan en ze zien er niet mooi uit “ Annette keek Charlie aan met een wat hopeloze blik en bracht het bord met een haastige tred naar de keuken. “ik zal het binnenkort weer een keer voordoen, maar je moet het nou wel een keer leren. Ik moet nu zo weg, ik heb met een aantal vriendinnen afgesproken op het strand.” Ze pakte haar paarse strandtas en legde een grote badhanddoek, zonnecrème en een tijdschrift en een boek er in. “Ik neem aan dat jij alles schoonmaakt zodat het huis er weer piekfijn uitziet. Wel eerst de keuken opruimen” zei ze gedecideerd. Ze deed haar zonnebril op die goed paste bij haar donker stijl haar. Tegen Charlie zei ze vrij zakelijk, “Tot vanavond, als er problemen zijn weet je me te vinden.” Charlie, die nog niks gezegd had en er wat bleekjes uitzag, zei met een hoge stem, “Ja, tot vanavond”. Meer woorden waren op dat moment niet nodig.
Annette Plouven was 35 en had al een heel wat levenservaringen achter de rug. Ze was vijf jaar gescheiden van Ken Ardams die ze had leren kennen op de universiteit in Leiden. Ze hadden beiden bestuurskunde gestudeerd en waren in hetzelfde jaar klaar. Ze kregen snel een relatie en konden een flat bewonen van Ken zijn ouders in Den Haag. Het ging allemaal plotseling in een sneltrein vaart en binnen korte tijd waren ze getrouwd. Na een groot huwelijksfeest waren ze een week op huwelijksreis geweest naar Griekenland. Kort daarna kon Annette een goeie functie krijgen als Marketing Manager bij een cosmetisch bedrijf. Haar leven leek voorspoedig te lopen totdat ze iemand ontmoette die haar wereld omkeerde, niet in liefdes zin, maar meer op visie hoe je met je leven zou moeten omgaan. John Haltons was een ICT wizard met een bijzondere kijk op hoe de toekomst er uit zou zien. Annette kreeg andere ideeën over hoe ze haar leven zou inrichten. Dit leidde tot zware conflicten met Ken en leidde na twee jaar tot een echtscheiding.
Op het strand was het nog vrij rustig. Het was tien uur ´s morgens en de zon was nog niet zo krachtig. Een frisse lichte wind blies in van de zee, kleine golfjes stuitte op het zand, slechts een paar wolken bewogen langzaam door de blauwe lucht. Annette had haar grote badhanddoek halverwege op het strand neergelegd met haar badtas op de handdoek.
“Zo, je bent vroeg vandaag”, hoorde zo achter zich. Ellen Groene naderde haar met een vrolijke stem en een uitgebreide glimlach op haar gezicht. Haar blond haar wapperde in een staart gekamd aan een kant licht in de wind.
“ja”, antwoordde Annette, “dan kan Charlie de boel opruimen.” Ze zuchtte: “Hij moet nog een hoop leren.”
Ellen nestelde zich op een andere badhanddoek naast Annette. Het was nog te fris om het gele vest uit te doen die ze over haar badpak aan had. “Het wordt straks wel wat lekkerder, en ook drukker, denk ik.”
Annette keek Ellen aan met een flauwe glimlach. “Misschien moet ik zo weg. Ik werd gebeld door de manager van Global Cosmetics, er zijn nog steeds klachten over Hector. Hij voldoet nog niet aan de eisen die het bedrijf stelt.” Ze vervolgde met een zorgelijke blik. “Als het niet lukt om Hector in het gareel te krijgen, kan het zijn dat ik weer moet gaan werken. Daar zou ik toch wel erg tegenop zien.”
Ellen keek Annette begripvol aan. “Ja, dat snap ik. We zijn nu zo gewend aan deze situatie, om je vrije tijd dan zo te moeten opgeven, dat zal een tegenvaller zijn. Ik hoop dat je wat kunt regelen.”
Pia van Doren, de derde vriendin, kwam met haastige stappen aangelopen. Haar vrolijk gekleurde trui paste goed bij de lichte strohoed die ze op had. Ze hield de hoed met een hand vast, in de andere hand haar bruine fel gekleurde paarse tas met alle spullen voor de dag.
“Hoi beiden,” zei ze, terwijl ze Annette en Ellen verwachtingsvol aankeek zo van dit wordt toch een weer een hele mooie dag.
Zie vervolg.
Annette Plouven was 35 en had al een heel wat levenservaringen achter de rug. Ze was vijf jaar gescheiden van Ken Ardams die ze had leren kennen op de universiteit in Leiden. Ze hadden beiden bestuurskunde gestudeerd en waren in hetzelfde jaar klaar. Ze kregen snel een relatie en konden een flat bewonen van Ken zijn ouders in Den Haag. Het ging allemaal plotseling in een sneltrein vaart en binnen korte tijd waren ze getrouwd. Na een groot huwelijksfeest waren ze een week op huwelijksreis geweest naar Griekenland. Kort daarna kon Annette een goeie functie krijgen als Marketing Manager bij een cosmetisch bedrijf. Haar leven leek voorspoedig te lopen totdat ze iemand ontmoette die haar wereld omkeerde, niet in liefdes zin, maar meer op visie hoe je met je leven zou moeten omgaan. John Haltons was een ICT wizard met een bijzondere kijk op hoe de toekomst er uit zou zien. Annette kreeg andere ideeën over hoe ze haar leven zou inrichten. Dit leidde tot zware conflicten met Ken en leidde na twee jaar tot een echtscheiding.
Op het strand was het nog vrij rustig. Het was tien uur ´s morgens en de zon was nog niet zo krachtig. Een frisse lichte wind blies in van de zee, kleine golfjes stuitte op het zand, slechts een paar wolken bewogen langzaam door de blauwe lucht. Annette had haar grote badhanddoek halverwege op het strand neergelegd met haar badtas op de handdoek.
“Zo, je bent vroeg vandaag”, hoorde zo achter zich. Ellen Groene naderde haar met een vrolijke stem en een uitgebreide glimlach op haar gezicht. Haar blond haar wapperde in een staart gekamd aan een kant licht in de wind.
“ja”, antwoordde Annette, “dan kan Charlie de boel opruimen.” Ze zuchtte: “Hij moet nog een hoop leren.”
Ellen nestelde zich op een andere badhanddoek naast Annette. Het was nog te fris om het gele vest uit te doen die ze over haar badpak aan had. “Het wordt straks wel wat lekkerder, en ook drukker, denk ik.”
Annette keek Ellen aan met een flauwe glimlach. “Misschien moet ik zo weg. Ik werd gebeld door de manager van Global Cosmetics, er zijn nog steeds klachten over Hector. Hij voldoet nog niet aan de eisen die het bedrijf stelt.” Ze vervolgde met een zorgelijke blik. “Als het niet lukt om Hector in het gareel te krijgen, kan het zijn dat ik weer moet gaan werken. Daar zou ik toch wel erg tegenop zien.”
Ellen keek Annette begripvol aan. “Ja, dat snap ik. We zijn nu zo gewend aan deze situatie, om je vrije tijd dan zo te moeten opgeven, dat zal een tegenvaller zijn. Ik hoop dat je wat kunt regelen.”
Pia van Doren, de derde vriendin, kwam met haastige stappen aangelopen. Haar vrolijk gekleurde trui paste goed bij de lichte strohoed die ze op had. Ze hield de hoed met een hand vast, in de andere hand haar bruine fel gekleurde paarse tas met alle spullen voor de dag.
“Hoi beiden,” zei ze, terwijl ze Annette en Ellen verwachtingsvol aankeek zo van dit wordt toch een weer een hele mooie dag.
Zie vervolg.
Hans Willering
Freelance tekstschrijver
Meest recente columns
Zomaar Wat Haiku's
Florence, Meer dan Kunst Alleen
Libanon, een Terugblik op Gouden Jaren
Jordanië, Land van Woestijn en Verwondering
Het Raadsel van de Homogene Groepen
Thor Heyerdahl, De Held van de Kon Tiki
De Oude Grieken en de Werkelijkheid
John Steinbeck: Cannery Row
Ergonomie Niet Belangrijk?
Florence, Meer dan Kunst Alleen
Libanon, een Terugblik op Gouden Jaren
Jordanië, Land van Woestijn en Verwondering
Het Raadsel van de Homogene Groepen
Thor Heyerdahl, De Held van de Kon Tiki
De Oude Grieken en de Werkelijkheid
John Steinbeck: Cannery Row
Ergonomie Niet Belangrijk?
Meest recente diversen
Charlie en Hector en de Wereld van Morgen (Een kort verhaal)
Charlie en Hector en de Wereld van Morgen (Vervolg)
Mijn Eerste Duik in de Middellandse Zee
Charlie en Hector en de Wereld van Morgen (Vervolg)
Mijn Eerste Duik in de Middellandse Zee